«Ընդամենը գեղեցիկ պատկեր, եթե չլիներ ամպամածությունը»,- պատասխանում է Բյուրականի աստղադիտարանի տնօրենը: 2012 թվականին Երկիրը չի կործանվի, իսկ Արեգակնային համակարգի մոլորակները երբեք չեն հայտնվի նույն գծի վրա: Այս հայտարարությունները գուցե պակաս սենսացիոն են, բայց արժանահավատ, քանի որ այդ մասին վստահեցնում է ՀՀ ԳԱԱ Բյուրականի աստղադիտարանի տնօրեն Հայկ Հարությունյանը: Այսօր ԵՊՀ աշխարհագրության եւ երկրաբանության ֆակուլտետի ուսանողների հետ հանդիպման ժամանակ Հայկ Հարությունյանը ներկայացրեց հետաքրքիր դասախոսություն, որի ընթացքում նա պարզաբանեց Լուսնի եւ Երկրի «մերձեցման» պատճառներն ու դրա հետեւանքները: Այն նաեւ ուշագրավ ու յուրօրինակ ճամփորդություն էր դեպի Տիեզերք` գիտական մեկնաբանություններով: Բանն այն է, որ օրեր առաջ`մարտի 19-ին, Լուսինը մոտեցավ Երկրին 356 577 կմ հեռավորության վրա: Մի շարք մասնագետներ վստահեցնում էին, որ այդ երեւույթը սպառնում է Երկրին բնական աղետներով` հրաբուխների ժայթքում, երկրաշարժեր, ջրհեղեղներ: Շատերն էլ փորձեցին Ճապոնիայի երկրաշարժի պատճառները եւս փնտրել այս երեւույթի մեջ, բայց, ինչպես հավատացնում է Հայկ Հարությունյանը, դա ընդամենը պատահականություն է: «Լուսնի մոտեցումը Երկրին բնական երևույթ է և սպառնալիք չի ներկայացնում: Այս երեւույթը տեղի է ունենում միջինը 18 տարին մեկ անգամ, եւ հաջորդը կլինի 2034 թվականին: Ավելին` 1912-ին, երբ Լուսինը կրկին մոտեցել էր Երկրին, նրանց միջև հեռավորությունը կազմել է 356 375 հազար կմ»,- նշում է աստղադիտարանի տնօրենը: Խոսելով Տիեզերքի մասին ուսումնասիրություններից` Հայկ Հարությունյանն ընդգծեց, որ այս ոլորտում Հայաստանը շատ ավելի առաջ է, քան հարեւան երկրները, իսկ ակադեմիկոս Վիկտոր Համբարձումյանի անունն այսօր էլ մեծագույն կշիռ ունի համաշխարհային աստղագիտության ասպարեզում: «Տիեզերքը մի լաբորատորիա է, որում տեղի ունեցող գործընթացները հնարավոր չէ վերարտադրել Երկրի վրա որեւէ լաբորատորիայում,- այսպես է բնորոշում մարդկության համար առեղծվածային Տիեզերքը Հայկ Հարությունյանն ու ավելացնում,- մարդկության հիմնական կործանարար ուժը հենց ինքը` մարդկությունն է, եւ ոչ Տիեզերքը»:
|