Արթուր Փարսադանյանը Երեւանի պետական համալսարանի երկրաբանության ֆակուլտետի ուսանող էր, երբ բռնկվեց Արցախյան ազատամարտը: «Ես գնում եմ,- միակ նախադասությունը, որ ասաց դեկանատում,- ինձ կանչում են իմ հայրենի հողը, մեր զանգեզուրյան լեռները, որոնք այսօր պաշտպանության կարիք ունեն»: Դեկանը խոժոռված աչքերով նայեց ու ասաց. «Ախր ո՞ւր ես գնում, դու ուսանող ես...»: «Ես իմ քննությունները սահմաններում կհանձնեմ...»,- վճռական հնչեց պատասխանը: Թողեց սիրած աղջկան` իր կուրսընկերուհի Ռուզաննային, ուսումը, զենք վերցրեց ու մեկնեց ռազմի դաշտ: Արթուրը Հայաստանի լեռնագնացների հավաքականի անդամ էր: 1988 թ.` մի քանի օր շարունակ, ակտիվորեն մասնակցել է Սպիտակի երկրաշարժից տուժածներին օգնություն ցուցաբերելու փրկարարական աշխատանքներին: Ազգային- ազատագրական շարժման հենց սկզբից ակտիվ մասնակցություն է ցուցաբերել երկրապահ ջոկատի աշխատանքներին, որի հրամանատարն էր Վազգեն Սարգսյանը: Պայքարի թեժ օրերին Արթուրը միշտ եղել է սահմանամերձ շրջաններում, մասնակցել Երասխի մարտերին: Կռվել է Գորիսի, Կոռնիձորի, Կապանի, Մեղրիի, Ագարակի մատույցներում: Երբ ադրբեջանցիները փակել էին երկաթուղին Նյուվադի գյուղի շրջանում` թույլ չտալով, որ մարդասիրական օգնությունը տեղ հասնի, Արթուրն իր ջոկատի հետ բացում է երկաթուղու ճանապարհը եւ գյուղը մաքրում ադրբեջանցիներից: Հայաստանում խիզախի անուն վաստակած ֆիդային հատուկ հանձնարարություն ստացավ` գաղտնի բեռներ հասցնել Մեղրի-Իջեւան երթուղով: Այդ ուղին անցնում էր հարազատ տան մոտով, ու գիշերները մեկ-մեկ Արթուրն այցի էր գնում հարազատներին: Սքեմավոր մայրը, որ վերջին ժամանակներս շատ հարազատներ էր կորցրել, աղոթում էր որդու հաջողության համար եւ երբեմն էլ հանդիմանում նրան համարձակության եւ անկոտրում կամքի համար` չմոռանալով շշնջալ ականջին. «Զգո՛ւյշ կաց, բալա՛ս, քո գործը վտանգավոր է... »: Խոստացավ հետեւել մայրական պատգամին, մոր հետ կատակեց ու ճանապարհ ընկավ: Ինչ իմանար, որ հետադարձ ճանապարհ չի լինելու: 1990 թ. հուլիսի 5-ին քսանչորս տարին նոր բոլորած երիտասարդ համալսարանականը զոհվեց մարտական հատուկ առաջադրանք կատարելիս: Մայիսի 23-ին ԵՊՀ «Վարդանանք» ռազմահայրենասիրական դաստիարակության ակումբը Արթուր Փարսադանյանին նվիրված հուշ-երեկո էր կազմակերպել: Ներկա էին Արթուրի մարտական ընկերները, կուրսընկերները, համալսարանականներ ու ուսանողներ նաեւ այլ բուհերից: Երեկոյի ընթացքում հնչեցին ռազմական եւ ազգային երգեր, ասմունք:
|